Ιστορίες από τη Φλόριντα
Πώς δημιουργείται η «επιστημονική συναίνεση»
Το 2011 ο καθηγητής μου Δημήτρης Κουτσογιάννης ήταν προσκεκλημένος ομιλητής σ’ ένα συνέδριο πολιτικών μηχανικών στη Φλόριντα, αλλά ταυτόχρονα είχε να πάει και κάπου αλλού, κι έτσι έστειλε εμένα. Είχα λοιπόν την τύχη με τέσσερις καλούς αντιφρονούντες επιστήμονες να παρουσιάσουμε ο καθένας τη δικιά του οπτική γωνία για την κλιματική αλλαγή.
Μια από τις μέρες του συνεδρίου είχε διοργανωθεί εκδρομή στο Διαστημικό Κέντρο Κένεντι. Μες στο λεωφορείο έκατσα δίπλα σε μια κοπελίτσα και συστηθήκαμε. Της είπα για ποιο λόγο ήμουν εκεί, και μου είπε ότι έκανε διδακτορικό πάνω στο κλίμα. Από αυτά που είπε κατάλαβα ότι η δουλειά της ήταν πιστή στο κυρίαρχο αφήγημα.
«Είμαστε λοιπόν εχθροί!», αστειεύτηκα.
«Κοίταξε», μου απάντησε, «η αλήθεια είναι ότι δεν είμαστε εχθροί. Αλλά σε παρακαλώ να μην το πεις στον επιβλέποντά μου.»
Ανέφερα αυτή την ιστορία γιατί είναι χαρακτηριστική γι’ αυτά που ακούμε περί δήθεν επιστημονικής συναίνεσης. Οι επιστήμονες χρειάζονται χρηματοδότηση, και το χρήμα δύσκολα ρέει προς τους διαφωνούντες. Η συγκεκριμένη γυναίκα είχε το θάρρος και τη διαύγεια να παραδεχτεί ότι υποκρίνεται, αλλά οι περισσότεροι πείθουν τον εαυτό τους ότι το κυρίαρχο αφήγημα είναι αληθινό.
Θυμήθηκα αυτές τις ιστορίες γιατί ένας από τους τέσσερις επιστήμονες που ανέφερα προηγουμένως ότι είχα την τύχη να γνωρίσω ήταν ο Willie Soon, του οποίου χθες δημοσιεύθηκε μια θαυμάσια συνέντευξη, στην οποία, μεταξύ άλλων, επεκτείνεται και στα περί συναίνεσης.