Μυστήρια του Diamond Princess
Το ακούσιο πείραμα για τον COVID-19
Στις αρχές του 2020, το κρουαζιερόπλοιο Diamond Princess, που πραγματοποιούσε κρουαζιέρα στην ανατολική Ασία, παρουσίασε κρούσματα COVID-19 και μπήκε σε καραντίνα. Δεκατέσσερις επιβαίνοντες πέθαναν μέσα σε περίπου 10 εβδομάδες. Απ’ αυτούς που πέθαναν το 90% ήταν πάνω από 70.
Το πλοίο είχε συνολικά 2700 επιβάτες κυρίως προχωρημένης ηλικίας και 1000 μέλη πληρώματος σχετικά νέους. Σε ένα τέτοιο πληθυσμό στατιστικά αναμένουμε ένα θάνατο την εβδομάδα. Επομένως το πλήθος ανθρώπων που πέθαναν είναι αυτό περίπου που θα περιμέναμε σε ένα πληθυσμό 3700 ανθρώπων, ακόμα και χωρίς να υπάρχει επιδημία. Η διαφορά 14 με 10 μπορεί να οφείλεται στην τύχη, αλλά όμως δικαιολογείται και από την ηλικιακή κατανομή—για παράδειγμα, αν υπήρχαν παιδιά, σίγουρα θα ήταν ελάχιστα.
Αυτές τις παρατηρήσεις δεν τις έκανα εκ των υστέρων. Τις παρατήρησα τότε που συνέβαινε, δηλαδή το Μάρτιο και τον Απρίλιο του 2020, όταν δηλαδή ο COVID-19 είχε μόλις εμφανιστεί στη ζωή μας και μπήκαμε στην πρώτη καραντίνα. Τι συμπέρασμα έβγαλα; Αν νομίζετε ότι κατέληξα στο ότι η αρρώστια δεν ήταν τόσο επικίνδυνη όσο μας έλεγαν, ευχαριστώ για το κομπλιμάν, αλλά με υπερτιμάτε. Το συμπέρασμά μου ήταν ότι κάτι μυστήριο συμβαίνει με το Diamond Princess, αλλά όμως για να γίνεται όλος αυτός ο χαμός, κάτι θα ξέρουν και απλώς εγώ δεν το έχω καταλάβει. Δεν μπορούσα να διανοηθώ ότι μπορεί να υπάρχει ανικανότητα ή ψέμα σε τέτοια έκταση, και αγνόησα την αλήθεια που με κοίταζε κατάματα. Μου πήρε πάνω από ένα χρόνο (και πολλούς μήνες καραντίνας) για να δεχτώ ότι αυτό που έλεγαν τα δεδομένα του Diamond Princess ήταν ακριβώς αυτό που έλεγαν τα δεδομένα του Diamond Princess.
Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει με την κλιματική αλλαγή. Ο αναγνώστης που παρακολουθεί τους Ελέφαντες γνωρίζει ότι πάρα πολλά (ίσως τα περισσότερα) απ’ όσα γράφονται και λέγονται για την υποτιθέμενη κλιματική αλλαγή/κρίση είναι αρλούμπες και ψέματα (μια περίληψη μπορείτε να διαβάσετε σε πρόσφατο άρθρο μου.) Ίσως όμως δυσκολεύεται να πειστεί ότι το αφήγημα είναι σαθρό στη βάση του. Σίγουρα, σκέπτεται, οι δημοσιογράφοι δεν κάνουν σωστά τη δουλειά τους, δεν καταλαβαίνουν τα επιστημονικά δεδομένα, και γράφουν στο πόδι. Όμως, δεν μπορεί, δεν θα υπήρχε όλη αυτή η ιστορία αν δεν συνέβαινε κάτι το οποίο οι δημοσιογράφοι αδυνατούν να μεταφέρουν. Δεν υπάρχει καπνός χωρίς φωτιά. Ακόμα κι αν όλα τα επιμέρους που γράφουν οι δημοσιογράφοι είναι αρλούμπες, βγαίνει ένα συμπέρασμα, μια γενική εικόνα, η οποία ίσως να μην είναι αρλούμπα.
Το πλήθος από αρλούμπες θα έπρεπε να μας δημιουργεί μια βαθιά δυσπιστία απέναντι στη γενική εικόνα που σχηματίζεται, και όχι την πεποίθηση ότι κάτω απ’ την αρλούμπα υπάρχει λογική. Ειδικά όταν γνωρίζουμε ότι οι δημοσιογράφοι χρηματοδοτούνται από συμφέροντα. Καταλαβαίνω όμως το πώς πέφτουμε στην παγίδα, γιατί έχω πέσει κι εγώ σ’ αυτήν.
Όπως και στον COVID-19, έτσι και το αφήγημα περί κλιματικής αλλαγής βασίζεται σε δυο αλήθειες. Ο πλανήτης φαίνεται όντως να έχει ζεσταθεί λίγο τις τελευταίες δεκαετίες, και η συγκέντρωση διοξειδίου του άνθρακα στην ατμόσφαιρα έχει επίσης αυξηθεί λίγο τις τελευταίες δεκαετίες. Κάπου εκεί σταματάει η πραγματικότητα και αρχίζουν οι φαντασίες.