Χθες η Καθημερινή δεν είχε άρθρο για την «κλιματική κρίση», τουλάχιστον όχι στην πρώτη σελίδα. Ανέφερε όμως πάλι τα κουνούπια. Δεν ξέρω τι είδους εμμονή είναι αυτή. Και πριν λίγες μέρες είχε ασχοληθεί πάλι μ’ αυτά.
Μέσα στο άρθρο αναφέρεται η εξής δήλωση της Σελίν Γκοσνέρ, που σύμφωνα με το άρθρο είναι «κτηνίατρος και επιδημιολόγος, επικεφαλής του τμήματος για τις μεταδιδόμενες μέσω κουνουπιών νόσους».
Οι ραγδαίες επιπτώσεις της κλιματικής κρίσης μας αναγκάζουν να επιδιώκουμε τη δημιουργία ολοένα και περισσότερων χώρων πράσινου στα μεγάλα αστικά κέντρα, ώστε να πετύχουμε μείωση της θερμοκρασίας τους θερινούς μήνες. Όμως αυτές οι τόσο αναγκαίες πράσινες οάσεις γίνονται ιδανικά σημεία για την αναπαραγωγή των κουνουπιών.
Δεν καταλαβαίνω τι είδους επιχειρηματολογία είναι αυτή. Ο λόγος για τον οποίο δημιουργούμε χώρους πρασίνου στις πόλεις είναι λόγω της αύξησης της θερμοκρασίας; Δηλαδή πριν από 50 χρόνια δεν χρειαζόταν αυτό; Είναι πρόβλημα το ότι οι πόλεις έχουν πράσινο; Θα έπρεπε να ευχόμαστε να υπάρχει ψύχρανση του πλανήτη ώστε να μπορέσουμε να μειώσουμε το πράσινο στις πόλεις κι έτσι να μην έχουμε κουνούπια; Μήπως τελικά η Ελλάδα, που είναι από τις πρωταθλήτριες στο τσιμέντωμα των πόλεων (αν και πολύ ζεστή χώρα), είναι πολύ μπροστά; Δεν χρειάζεται να είναι κάποιος επιστήμονας για να καταλάβει ότι αυτή η δήλωση δεν βγάζει κανένα απολύτως νόημα.
Αυτή η δήλωση περιέχει όμως μια αλήθεια: το πράσινο είναι πιο δροσερό από το τσιμέντο. Γι’ αυτό η θερμοκρασία σε πολλές πόλεις έχει αυξηθεί σε σχέση με παλιότερα. Αυτό όμως δεν έχει να κάνει με το διοξείδιο του άνθρακα, αλλά με το τσιμέντο, και είναι τοπικό φαινόμενο.