Κάθε καλοκαίρι οι πάγοι της Αρκτικής λιώνουν, και κάθε χειμώνα παγώνουν. Κάθε Μάρτιο οι πάγοι μεγιστοποιούνται, οπότε αρχίζουν σιγά-σιγά να λιώνουν, ως το Σεπτέμβριο, που ελαχιστοποιούνται, και αρχίζουν πάλι να παγώνουν. Δεν είναι κάθε χρονιά ακριβώς ίδια με την άλλη. Το Σεπτέμβριο, για παράδειγμα, άλλες χρονιές η έκταση των πάγων είναι όσο 30 Ελλάδες, άλλες είναι όσο 40 Ελλάδες.
Για πολλά χρόνια τα μέσα ενημέρωσης έκαναν μεγάλο θέμα τον πάγο του Σεπτεμβρίου. Για παράδειγμα, το 2007, σύμφωνα με το BBC, ένας επιστήμονας προέβλεψε ότι δεν θα υπήρχε καθόλου πάγος το Σεπτέμβριο το 2013. Όταν αυτό δεν έγινε, ο ίδιος επιστήμονας άλλαξε την πρόβλεψή του σε 2016. Αν ψάξετε το διαδίκτυο σήμερα, θα βρείτε διάφορες άλλες προβλέψεις, όπως 2030, 2035, και 2050.
Να η έκταση των πάγων το Σεπτέμβριο τα τελευταία 17 χρόνια (τα δεδομένα τα πήρα απ’ τη μετεωρολογική υπηρεσία των ΗΠΑ):
Βλέπετε καμιά μείωση; Εγώ δεν βλέπω. Η αλήθεια είναι όμως ότι στις δεκαετίες του 1980 και του 1990 είχαμε αρκετά παραπάνω πάγο:
Μπορεί να ερμηνευτεί ότι υπάρχει πολύ μικρή μείωση, αλλά αν είχαμε στη διάθεσή μας τα εξαφανισμένα δεδομένα της δεκαετίας του 1970 το πιθανότερο είναι ότι δεν θα φαινόταν κάτι τέτοιο.
Κι έτσι μένουμε με τα 10 περίπου χρόνια που απέκρυψα απ’ τα προηγούμενα δύο διαγράμματα:
Κανείς ως το 1996 δεν είχε προβλέψει τη θεαματική πτώση που θα ακολουθούσε. Κανείς ως το 2007 δεν είχε προβλέψει την αξιοσημείωτη σταθερότητα που θα ερχόταν μετά. Και γι’ αυτό ακριβώς το λόγο κανείς σήμερα δεν μπορεί να προβλέψει το μέλλον.