Τι αποδεικνύουν οι τυφώνες Helene και Milton;
Αντίθετα απ' ό,τι λένε τα μέσα ενημέρωσης, τα δεδομένα δείχνουν ότι δεν υπάρχει αλλαγή στη συχνότητα και την ένταση των τυφώνων
Στο προηγούμενο άρθρο μου εξήγησα ότι ο τυφώνας Milton, που χτύπησε τη Φλόριντα πριν μια εβδομάδα, και για τον οποίο οι προβλέψεις ήταν δυσοίωνες, ήταν τελικά αναξιόλογος. Το συμπέρανα διαβάζοντας τα άρθρα του CNN, που πάσχιζαν να αποδείξουν το αντίθετο.
Πιο αξιοσημείωτος ήταν ο τυφώνας Helene, που είχε χτυπήσει τη Φλόριντα δύο εβδομάδες νωρίτερα, καθότι φαίνεται να κατατάσσεται στους 10 ισχυρότερους τυφώνες που έχουν χτυπήσει τη Φλόριντα τα τελευταία 100 χρόνια. Για την ακρίβεια, σύμφωνα με άρθρο στη Wikipedia, έχει τη δέκατη θέση από τότε που γίνονται μετρήσεις.
Ήταν λοιπόν αξιοσημείωτος αλλά όχι ασυνήθιστος. Αν ήταν ο δέκατος σε περίπου 100 χρόνια, στατιστικά περιμένουμε μια φορά σε κάθε δεκαετία (κατά μέσο όρο) ένα τυφώνα ισχυρότερο. Και βέβαια ο Helene ωχριά μπροστά στον τυφώνα του 1935.
Παρόλα αυτά, σύμφωνα με άλλο άρθρο του CNN, οι δύο αυτοί τυφώνες «αποδεικνύουν ότι η κλιματική αλλαγή είναι θέμα εθνικής ασφάλειας».
Πώς δύο συνηθισμένοι τυφώνες αποδεικνύουν κάτι τέτοιο; Το άρθρο είναι παραληρηματικό όσο ο τίτλος του. Όμως παραλήρημα είναι σχεδόν ό,τι δημοσιεύεται στον τύπο για την «κλιματική αλλαγή/κρίση/κατάρρευση».
Σημαίνει αυτό ότι δεν υπάρχει «κλιματική αλλαγή»; Την απάντηση την έχω δώσει σε άλλο άρθρο μου πριν δύο μήνες:
Ο αναγνώστης που παρακολουθεί τους Ελέφαντες γνωρίζει ότι πάρα πολλά (ίσως τα περισσότερα) απ’ όσα γράφονται και λέγονται για την υποτιθέμενη κλιματική αλλαγή/κρίση είναι αρλούμπες και ψέματα (μια περίληψη μπορείτε να διαβάσετε σε πρόσφατο άρθρο μου.) Ίσως όμως δυσκολεύεται να πειστεί ότι το αφήγημα είναι σαθρό στη βάση του. Σίγουρα, σκέπτεται, οι δημοσιογράφοι δεν κάνουν σωστά τη δουλειά τους, δεν καταλαβαίνουν τα επιστημονικά δεδομένα, και γράφουν στο πόδι. Όμως, δεν μπορεί, δεν θα υπήρχε όλη αυτή η ιστορία αν δεν συνέβαινε κάτι το οποίο οι δημοσιογράφοι αδυνατούν να μεταφέρουν. Δεν υπάρχει καπνός χωρίς φωτιά. Ακόμα κι αν όλα τα επιμέρους που γράφουν οι δημοσιογράφοι είναι αρλούμπες, βγαίνει ένα συμπέρασμα, μια γενική εικόνα, η οποία ίσως να μην είναι αρλούμπα.
Το πλήθος από αρλούμπες θα έπρεπε να μας δημιουργεί μια βαθιά δυσπιστία απέναντι στη γενική εικόνα που σχηματίζεται, και όχι την πεποίθηση ότι κάτω απ’ την αρλούμπα υπάρχει λογική. Ειδικά όταν γνωρίζουμε ότι οι δημοσιογράφοι χρηματοδοτούνται από συμφέροντα. Καταλαβαίνω όμως το πώς πέφτουμε στην παγίδα, γιατί έχω πέσει κι εγώ σ’ αυτήν.
