Η «κλιματική αλλαγή» είναι πολιτικό ζήτημα
Το τι λέει η «επιστήμη» καθορίζεται από τη χρηματοδότηση
Στις 21 Ιανουαρίου 2025, ο πρωθυπουργός της Ελλάδας Κυριάκος Μητσοτάκης έβαλε την «κλιματική αλλαγή» σε δεύτερη μοίρα σε σχέση με την οικονομία (δικιά μου η έμφαση):
Τι είναι η πράσινη μετάβαση; Είναι προσπάθεια να μειωθούν οι εκπομπές άνθρακα και να έχουμε μηδενικό ισοζύγιο ως το 2050. Γιατί το κάνουμε αυτό; Γιατί θέλουμε να συνεισφέρουμε στη γενική προσπάθεια να βεβαιωθούμε ότι οι θερμοκρασίες δεν θα ανέβουν σε επίπεδο όπου η ζωή στον πλανήτη μας θα είναι ανυπόφορη. Μπορούμε να λύσουμε το πρόβλημα μόνοι μας; Σίγουρα όχι, γιατί σε μας αντιστοιχεί μόνο το 6% ή 7% των παγκόσμιων εκπομπών.
Πρέπει να εφαρμόσουμε την πράσινη μετάβαση με ρυθμό που θα καταστρέψει τη βιομηχανία μας και θα την καταστήσει λιγότερο ανταγωνιστική και θα την επιβαρύνει με περιττούς κανονισμούς; Η απάντηση, και πάλι, είναι σαφώς όχι, αν και κάποια στιγμή υπήρξε ο κίνδυνος να στείλουμε μηνύματα στην αγορά ότι αυτή ήταν η πρώτη μας προτεραιότητα, και ίσως ήμασταν υπερβολικά βολονταριστές στη σκέψη μας, με την έννοια ότι «αν το κάνουμε εμείς, όλοι θα μας ακολουθήσουν» και «θα είμαστε πρωτοπόροι» προς ένα πολύ λαμπρότερο μέλλον. Αποδείχθηκε ότι ο κόσμος είναι πιο περίπλοκος από αυτό.
Μα όμως, η αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής δεν είχε απόλυτη προτεραιότητα; Δεν έπρεπε να κάνουμε θυσίες εφόσον η εναλλακτική θα ήταν να καεί ο πλανήτης; Δεν είναι προτιμότερη η κατεστραμμένη οικονομία απ’ ό,τι το να μην υπάρχει ζωή; Την απάντηση την έδωσε λέγοντας ότι «η ζωή στον πλανήτη μας θα είναι ανυπόφορη». Η κλιματική αλλαγή υποβαθμίστηκε λοιπόν. Θα είναι απλά ανυπόφορη, ενώ πριν τρία χρόνια ήταν υπαρξιακή απειλή.
Ο αναγνώστης σίγουρα δεν πέφτει από τα σύννεφα βλέποντας έναν πολιτικό να κάνει κωλοτούμπα. Όμως πρόκειται για ζωντανό παράδειγμα του ότι η «κλιματική αλλαγή» είναι πολιτικό θέμα, και ήταν πολιτικό από τότε που ξεκίνησε πριν 50 περίπου χρόνια—ποτέ δεν ήταν επιστημονικό. Το 2022, μια εκπρόσωπος του ΟΗΕ είχε πει ότι «η επιστήμη ανήκει σε μας» και είχε δηλώσει υπερήφανη για τη λογοκρισία της όποιας αντίθετης άποψης.
Επίσης, η Διακυβερνητική Επιτροπή για την Κλιματική Αλλαγή, ιδρυθείσα το 1988, είναι ακριβώς αυτό που λέει ο τίτλος της—διακυβερνητική. Είναι πολιτικός οργανισμός, και οι επιστήμονες που υπηρετούν εκλέγονται από τις 195 κυβερνήσεις.
Τα περί κλιματικής αλλαγής τα ξεκίνησε ο γνωστός αμερικανός πολιτικός Χένρυ Κίσιντζερ το 1974, πράγμα που ήταν καρπός σπόρου που είχαν φυτέψει παλαιότερα οι Ροκφέλερ.
Αν η «κλιματική αλλαγή» είναι πολιτικό θέμα, τότε τι είναι αυτή η περίφημη «επιστημονική συναίνεση»;. Γι’ αυτό έχω γράψει πολλές φορές στο παρελθόν. Η σύντομη απάντηση είναι ότι οι υπάκουοι στο πολιτικό αφήγημα επιστήμονες χρηματοδοτούνται, ενώ οι αντιφρονούντες λογοκρίνονται. Ο διευθυντής της ΕΜΥ δεν φαίνεται να πιστεύει στο κυρίαρχο αφήγημα για την «κλιματική αλλαγή»1 (αλλά φυσικά δεν το φωνάζει δυνατά).
Πολλοί επιστήμονες συνειδητά πιστεύουν το αντίθετο απ’ αυτό που λένε δημοσίως, ώστε να μην κοπεί η χρηματοδότηση ή η εξέλιξή τους. Υπάρχουν σχετικές ανέκδοτες ιστορίες, όπως η δικιά μου από τη Φλόριντα, και όπως αυτά που αναφέρει στη συνέντευξή της η Judith Curry.
Όποτε κάποιος επιστήμονας αναφέρει κάτι αιρετικό, τα μέσα ενημέρωσης είτε δεν το αναφέρουν καθόλου είτε το θάβουν.
Τέλος, δύο χιλιάδες επιστήμονες, μεταξύ αυτών και νομπελίστες, έχουν υπογράψει τη διακήρυξη «There is no climate emergency», πράγμα για το οποίο τα μέσα ενημέρωσης κρατούν σιγή ιχθύος.
Εδώ το κείμενο αρχικά έγραφε “δεν φαίνεται να πιστεύει στην «κλιματική αλλαγή»”, αλλά είναι φράση χωρίς νόημα και γι’ αυτό το έκανα πιο ακριβές (κατόπιν υπόδειξης του Ε. Ρόζου στα σχόλια).
"Ο X δεν φαίνεται να πιστεύει στην «κλιματική αλλαγή»"
Καλό το εκλαϊκευμένο κείμενο, αλλά εδώ πάσχει, και είναι ευαίσθητο αυτό το ζήτημα. Ο οποιοσδήποτε σοβαρός Χ γνωρίζει ότι, παρότι στάσιμες οι σχετικές ανελίξεις, τα στατιστικά τριακονταετίας των μεταβλητών του κλίματος δεν παραμένουν σταθερά. Πρέπει να είναι ξεκάθαρο ποια είναι η διαφωνία.